İstanbul’un gelecek tahayyülü, kentin bugününe ait olan sorunlarını abartıp yoğunlaştıran karanlık ve distopik bir betimleme olabilir; teknolojik gelişmelerin verdiği ipuçlarının heyecanıyla, hepsi birbirine benzeyen imgelerden biri olabilir. Distopya ve klişeleşmiş imgenin- bir araya getirilmesi ile ortaya çıkabileceklerden herhangi biri. Bu atölye ise, klişe imgelere dayanan distopik senaryolar ya da karamsar kehanetler yerine mevcut durumdan, kentin bugünkü sorunlarından ve potansiyellerinden yola çıkarak, kentin gelecek sahnelerini tartışmayı amaçlıyor.

 

Hem kentin kendisi hem de düşlenen, tahayyül edilen kent, bir temsil nesnesi olarak birlikte evriliyorlar. Sinema-ütopya-kent bu nedenle halen birbirlerinin hem ortamı hem de değişkeni...

Ütopyanın musallat olmadığı bir mimarlık pratiğinden, kentten bahsedilemeyeceği gibi, sinemadan da söz etmek güç.  Belki de bu, Ernst Bloch’un ütopyacı dürtü dediği şeydir, bütün gündelik yasama sirayet eder. Bu yüzden, ütopyaların sinemada nasıl bu denli zenginleşebildiği konusunu düşünmek çok ufuk açıcı... Filmler “daha-iyi-bir-dünya” taslaklarının, tahayyüllerinin en kestirme yoldan ete kemiğe bürünebileceği mecralar; adeta hayali-ahali mekânların resim madeni.

​

Sinema, kent ile benzer şekilde ipsofacto (durumun gereği olarak) ütopyadır. Frederic Jameson, “ütopyacılık muazzam bir hiperorganizma içinde sürekli yeniden kodlanır” der. Ütopya ve distopya başlayıp süregiden bir süreci anlatmamaktadır, bu süreçler rizomatik bir işleyiş halindedir, varoluş ve yok oluşu bir arada ve sürekli yaşamaktadır.

​

BEKLENENLER:

 

Workshop sürecinde, varoluş ve yok oluşları aşkınsal öğeler olarak değil, akışın parçaları olarak okuyarak:

• İstanbul üzerinden distopik ve ütopik sekansların okunarak sinematografik olarak deşifre etme denemeleri:  FİLM

• Bu deşifre işlemindeki keşiflerin İstanbul üzerinden bir gelecek tahayyülüne dönüşmesi üzerine tartışmalar: METİN_POSTER (+DİYAGRAM +MAPPING… vb.)

• Film ve metnin eşzamanlı işletilmesi üzerine denemeler